Darkshire

Literatura demonologiczna omawia wiele władców piekieł, wielu demonicznych przywódców. Do takich par królów i królowych piekieł należy Starotestamentowa para Asmodeusz i Lilith, diabeł mąż i jego żona, którzy zajmują się akurat pokuszeniami seksualnego typu, zakładaniem sidła zdrady dla rozbicia związków miłości i wierności, które mają cechy niebiańskiej, wieczystej więzi, jaka bywa wśród aniołów i anielic kultywowana. Asmodeusz i Lilith to tak zwane w demonologii, pierwotne demony chaosu i mroku, które też opętują ludzi fałszywą wiedzą co do sztuk tajemnych i ezoterycznych, maksymalnie wypaczając umysł. Znane są też w kręgu kultury odbiblijnej takie demony jak Szatan (hebr. Satan, wódz szedim), Lucyfer, Lewiatan (demon wód), Belzebub (władca much), Beliar (kłamca), czy Astarot. Asmodeusz jednak należy do tak zwanych czarnych smoków wężowych, stąd jego popularna nawet w Biblii nazwa i postać węża czy wężownika, ale po hebrajsku to wąż szczególny Nachasz, określany słowem, jakie używa się zwykle w odniesieniu do religijnego czy mitologicznego kontekstu. Nachasz to nie jest jakiś zwykły gatunek węża czy żmii, lecz jakiś szczególny wąż sakralny, mitologiczny. Słowo to używane jest także w odniesieniu do węży które Mojżesz tworzył z rzucanej przed faraonem laski oraz do węża miedzianego, który uzdrawiał żydów w czasie ich tułaczki, także przez Mojżesza odlanego jako idolatryczny wyjątek. Nachasz to raczej jakiś Smok Wężowy czy mityczny Wężownik niźli pierwszy lepszy wąż w sensie zoologicznym. Wszystkie klasy demonów działają degenerująco na człowieka wpływając na i poprzez jego mroczne, ciemne strony duszy.

Należy unikać zawiązywania jakichkolwiek umów z demonami, nawet jak się jest już trochę bardziej zaawansowanym magiem czy czarownikiem, gdyż umowy z demonami zawsze mogą być przez te istoty użyte jako pułapki, poprzez które człowiek uzależni się od siły zła. Demony bywają dobre, ale zwykle przez krótki okres czasu, kiedy widzą, że okazywaniem dobroci i użyteczności mogą człowieka omotać i całkiem zniewolić pozyskując bezwzględne zaufanie naiwnej i nierozgarniętej ludzkiej istoty w której drzemią rozliczne żądze, które w późniejszym czasie demon pobudzi i umocni swym wpływem, korzystając bezkarnie z przyzwolenia na dostęp. Demona może na przykład obdarzyć bogactwem, władzą i wieczną młodością, ale w zamian żąda, aby protegowany wszedł po śmierci w jego sfery i pozostawał na jego posługi. Tego rodzaju zależność zdecydowanie uniemożliwia dalszy rozwój duchowy ku Boskości. O ile odradza się w literaturze religijnej wykonywania większości tak zwanych praktyk satanistycznych czy czarno-magicznych, o tyle dochodzi też do przekłamania starych tradycji duchowych i obyczajów. Typowym przykładem chorobliwego pomylenia chrystologicznego jest przypisywanie zła starożytnym bogom, boginiom i aniołom, jak chociażby słowiański Świętowit, Perun czy orientalny Ahura Mazda, Brahman, a także Śiwa czy też Wisznu. Osoby opętane przez demony potrafią wielbić Boga pod jego imionami takimi jak Elohim czy Jehowa (Jahwe), ale występują przeciwko temu samemu Bogu – Absolutowi, gdy mówią o nim muzułmanie (Allah), hindusi i buddyści (Brahman) czy Persowie (Ahura Mazda). Demony w ten sposób mają swoje małe zwycięstwo, bo skłócają ze sobą religie i ich wyznawców podsycając do wzajemnej nienawiści i wojen krzyżowych czy krzyżackich. Mordowanie Pogan, także Indian w Ameryce i ich bogów w imię Chrystusa i Jehowy Boga, to nic innego niż opętanie chrześcijan przez bardzo złe demony wojny i mordu zwane w okultyzmie demonami hierarchii Marsa i Słońca. A niebiosa są wolne od żądzy grabieży i mordowania, tym się właśnie różniąc od swej bestialskiej, zwierzęcej konkurencji na niższym planie bytu. W każdej istniejącej religii trzeba umieć odróżnić siły i istoty boskie, anielskie, rozwojowe i świetliste od sił demonicznych, diabelskich w swej naturze. Jest to podstawą dla prawidłowego pojmowanie mistycznych, ezoterycznych i tajemnych nauk!